Tak nazywa się przedmiot, który najczęściej prowadzę w formie ćwiczeń i wykładów. Oprócz standardowych teorii, ma on również swój wymiar praktyczny, a nawet utylitarny. W końcu centralne i wojewódzkie struktury administracyjne cały czas się rozbudowują.

Początkowo w ramach studiów politologicznych jego nazwa brzmiała: Polityka regionalna UE, ale wraz z integracją Polski z Unią oraz kolejnymi reformami programowymi studiów wyrzucono tę końcówkę i pozostała sama Polityka regionalna. Na ćwiczeniach często zajmujemy się promocją konkretnych jednostek terytorialnych. Na wykładach zaś staram się zaprezentować politykę regionalną polskich województw, na przykładzie wszystkich szesnastu regionów.

Treści przedmiotu są ściśle powiązane z ekonomią, ale nauki o polityce wymagają jednak innego podejścia. Wie o tym każdy student, który próbował przebrnąć przez podręcznik Ireny Pietrzyk i… zasnął. Książka pisana przez ekonomistę dla ekonomistów, humanistom przydaje się w niewielkim stopniu. Podobnie jak wiele innych opracowań zatytułowanych tak jak nazwa przedmiotu.

Na szczęście każdy samorząd województwa na swoich stronach internetowych posiada strategię rozwoju, której fragmenty mogą stanowić podręcznik do polityki regionalnej. Są to opracowania obszerne, wszechstronne, z licznymi grafikami, za których przygotowanie i aktualizację odpowiadają zespoły urzędników samorządowych i ekspertów.

Pozostaje tylko pytanie, jak się tej polityki regionalnej uczyć? I tu mogę każdemu poradzić: Proszę przygotować się do egzaminu tak, jak do rozmowy kwalifikacyjnej zorganizowanej przez departament polityki regionalnej w urzędzie marszałkowskim danego województwa.