jak pisać pracę
Podstawowe zasady pisania pracy
1. Przypisy stosujemy zawsze gdy coś (kogoś) cytujemy. Ale również wtedy, gdy chcemy odesłać czytelnika do szerszej literatury na temat przez nas tylko wzmiankowany. Ponadto wszędzie tam gdzie pojawiają się bardzo istotne dane lub oceny (np. przy liczbach, kontrowersyjnych opiniach).
2. Wzór przypisu z książki. M. Jabłoński, Referendum ogólnokrajowe w polskim prawie konstytucyjnym, Wrocław 2001, s. 137.
Dalej jeśli powtórnie cytujemy tego samego autora i w naszej bibliografii jest tylko jedna jego pozycję: M. Jabłoński, op. cit., s. 138.
Jeśli jednak w naszej bibliografii jest więcej pozycji tego autora wówczas piszemy początek tytułu, na który się powołujemy i dalej kursywą, a więc: M. Jabłoński, Referendum…, op. cit., s. 138.
Jeśli po kolei są cytaty tej samej strony, to piszemy tylko Ibidem.
3. Wzór przypisu z samodzielnego rozdziału książki wydanej pod redakcją.
M. T. Staszewski, Referendum w praktyce parlamentarnej X, I i II kadencji Sejmu RP, [w:] M. T. Staszewski i D. Waniek (red.), Referenda w Polsce i w Europie Wschodniej, Warszawa 1996, s. 14-15.
4. Wzór przypisu z czasopisma
D. Wielowiejska, Referendum jak i kiedy, „Gazeta Wyborcza” 1993, nr 217.
5. Wzór przypisu internetowego. Druk nr 1032, Archiwum, Proces legislacyjny, www.sejm.gov.pl
6. Należy pamiętać, że przypisy (a także inne elementy strony formalnej pracy – np. tabele) muszą być stosowane konsekwentnie według jednej metody.
7. Przypisy w pełnej formie stosujemy tylko za pierwszym razem. Potem dokonujemy skrótu wg wzoru jw.
8. Praca powinna składać się z wstępu, kilku części (każda opatrzona rzymską numeracją I, II itd.), a każda część powinna dzielić się na kilka rozdziałów (oznaczonych arabską numeracją). Pracę kończy: Zakończenie, Bibliografia i ewentualnie Aneks.
9. Wstęp (pisany raczej w końcowym etapie, powinien zawierać: wyjaśnienie tytułu pracy, tematu, zakresu przedmiotowego (pojęcia), chronologicznego, terytorialnego. Piszemy tu kolejno o własnej motywacji do podjęcia tematu, o badaczach, którzy już tą tematyką się zajmowali, o źródłach, o metodach, stawiamy zasadnicze pytania (lub tezę), do których nawiążemy w zakończeniu. Razem kilka stron.
10. Zakończenie może być krótsze, ale powinno zawierać: posumowanie prezentowanego materiału, próbę nakreślenia wizji rozwoju danej problematyki, odpowiedź na pytania ze wstępu.
11. Bibliografię tworzymy w kolejności alfabetycznej według następujących części: Akty normatywne (np. ustawy), Archiwalia (np. dokumenty urzędowe), Źródła (np. pamiętniki), Opracowania (np. książki ekspertów z tej dziedziny), Artykuły naukowe (z czasopism naukowych), Publicystyka (artykuły z prasy), Strony internetowe (tytuł artykułu, adres strony, data wejścia na stronę), Źródła wywołane (wywiady bezpośrednie, ankiety i in.).
12. Należy unikać zbyt długich cytatów (ponad jeden akapit), a jednocześnie należy pamiętać, że więcej niż trzy wyrazy bezpośrednio występujące obok siebie z tego samego źródła, to już cytat.
13. Piszemy w czasie przeszłym, najlepiej w formie bezosobowej (sprawdzono), a nie w l.p. czasu teraźniejszego (myślę).
14. Pamiętaj o kwerendzie aktualnych zasobów www.bn.org.pl i Biblioteki Sejmowej.